اگر چرخِ وجودِ من از این گردش فرومانَد
بگردانَد مرا آنکس که گردون را بگردانَد
اگر این لشکرِ ما را ز چشمِ بَد شکست اُفتَد
به امرِ شاه لشکرها از آن بالا فروآید
اگر بادِ زمستانی کُنَد باغِ مرا ویران
بهارِ شهریارِ من ز دی انصاف بِستانَد
شمارِ برگ اگر باشد یکی فرعونِ جبّاری
کفِ موسی یکایک را به جایِ خویش بِنشانَد
مترسان دل، مترسان دل، ز سختیهای این منزل
که آبِ چشمۀ حیوان بُتا هرگز نَمیرانَد
رَأَیْناکُمْ رَأَیْناکُمْ وَاَخْرَجْنا خَفایاکُمْ
فَاِنْ لَمْ تَنْتَهُوا عَنْها فَاِیّانا وَ اِیّاکُمْ
وَاِنْ طُفْتُمْ حَوالینا وَاَنْتُمْ نُورُ عَیْنانا
فَلا تَسْتَیْأَسُوا مِنّا فَاِنَّ الْعَیْشَ اَحْیاکُمْ
شکستهبسته تازیها، برای عشقبازیها
بگویم، هرچه من گویم، شهی دارم که بِستانَد
چو من خود را نمییابم، سخن را از کجا یابم؟
همان شمعی که داد این را، هَمو شمعم بگیرانَد
دیوان شمس - مولوی