ما صحبتِ همدگر گُزینیم
بر دامنِ همدگر نِشینیم
یاران، همه پیشتر نِشینید
تا چهرۀ همدگر ببینیم
ما را ز درون موافقتهاست
تا ظَن نَبَری که ما همینیم
این دَم که نشَستهایم با هم
مَی بر کف و گُل در آستینیم
از عین به غیب راه بُردیم
زیرا همراهِ پیکِ دینیم
از خانه به باغ راه داریم
همسایۀ سَرو و یاسمینیم
هر روز به باغ اندر آییم
گُلهای شکفته صد ببینیم
وز بهرِ نثارِ عاشقان را
دامندامن ز گُل بچینیم
از باغ هرآنچه جمع کردیم
در پیش نَهیم و برگُزینیم
از ما دلِ خویش دَرمَدُزدید
ما دزد نِهایم، ما اَمینیم
اینک دَمِ ما نسیمِ آن گُل
ما گُلبُنِ گلشنِ یقینیم
عالَم پُر شد نسیمِ آن گُل
یعنی که بیا که ما چنینیم
بومان بِبَرد، چو بوی بُردیم
مِهمان کنَد اَرچه ما کِهینیم
هر چند کمینغلامِ عشقیم
چون عشق نِشَسته در کَمینیم
دیوان شمس، غزل شمارۀ ۱۵۵۳